Deze vlijmscherpe misdaadfilm was de grote winnaar in Cannes. ‘Gomorra’ portretteert de Italiaanse maffia op een manier die we nooit eerder zagen. Het dagelijks leven in Napels wordt op alle gebieden beheerst door de criminaliteit. Terwijl iedereen in de overwegend arme regio zijn best doet om het hoofd boven water te houden is het eten of gegeten worden.
Maffiaretoriek
Gomorra is ontdaan van elke romantische maffiaretoriek. Garrones interpretatie, gebaseerd op de bestseller van de nog altijd ondergedoken schrijver Roberto Saviano, is rauw en beklemmend. Temidden van afgebladderde flatgebouwen en desolate vlaktes komen de kogels uit het niets en vallen ook moeders en kinderen ten prooi aan de meedogenloze wetten van het misdadige spel. Door de verpletterende visuele stijl ontstaat een beeld dat even mooi als uitzichtloos is.
Tastbare emoties
Terwijl een aantal verhaallijnen door elkaar lopen weet Garrone de emoties van de verschillende personages tastbaar te maken door een zintuiglijke manier van filmen. Als de twee kruimeldieven Marco en Ciro hun gestolen machinegeweren leegschieten aan de oever van een rivier straalt het jeugdige enthousiasme er vanaf. En bij een roofoverval zijn het niet de bloederige lichamen die indruk maken, maar de rug van een getergde geldkoerier die bij elk pistoolschot verder in elkaar krimpt.
Gomorra heeft een langzaam begin, maar eenmaal op stoom is aan de indringende boodschap niet te ontsnappen. Voor iedereen loopt het slecht af. Of, zoals de iele loopjongen Toto gewaarschuwd wordt: “Dit is een open oorlog, niemand wordt ontzien.”
No comments:
Post a Comment