Grimmig en zwaar gestileerd drama over Giullio Andreotti, Italiës belangrijkste politicus van de afgelopen halve eeuw. Andreotti, die zitting had in 33 van de 59 naoorlogse regeringen en zeven keer minister-president was, was een van de voornaamste vertegenwoordigers van de Democrazia Cristiana (de Italiaanse christen-democraten) tot die partij aan haar einde kwam als gevolg van de operatie ‘Propere Handen’.
Complex
Zijn persoonlijkheid is zo complex en ambigu en zijn leven zo groots dat regisseur Paolo Sorrentino (van het veelgeprezen ‘Le Consequenze dell’Amore’) dacht dat hij het niet in een speelfilm zou kunnen vatten. Die zorg is enigszins terecht, want ‘Il Divo’ is allesbehalve een makkelijke film. Sorrentino komt met een gekunstelde structuur waarin acteur Tony Servillo feilloos een ongrijpbare, neurotische Andreotti neerzet. De politicus grossiert in filosofische oneliners en beweegt zich in een web van relaties dat alleen te begrijpen is met een gedegen kennis van de roerige Italiaanse politiek.
Parels van beelden
Sorrentino strooit veelvuldig met cinematografische stijlfiguren, wat parels van beelden oplevert. Vooral het eerste halfuur, waarin het kabinet geïntroduceerd wordt en de eerste dissidenten vermoord worden, blinkt uit door een effectieve montage en intelligente beeldgrapjes. Hoe mooi ook; op den duur verdrinkt de regisseur in zijn eigen verbluffende veelvormigheid. Mogelijk is het een poging om de ongrijpbare politicus recht te doen met zo’n complexe interpretatie, maar Il Divo zit zo ingenieus in elkaar dat de film eraan ten onder gaat.
No comments:
Post a Comment