Carmen van het Noorden begint als een lange videoclip, met glimmende beelden van nachtelijk Rotterdam, pompende beats en de teksten van rapper Duvel. Versneden met de donkerbruine beelden van Tygo Gernandt, die op zijn kamer ligt te drinken, zorgt het voor een aardig, melancholiek begin. Je zou het haast veelbelovend kunnen noemen. Als de hoofdrolspeler na een paar minuten zijn mond open doet gaat het echter verkeerd.
Het verhaal: Joz (Tygo Gernandt) is een onervaren agent in de grote stad die op het punt staat te gaan trouwen met een Marokkaans meisje. Een broekie met een lastige jeugd, maar hij popelt om zijn leven op de rails te krijgen. Dat lijkt even te lukken als hij onverwacht de moord op een prostitué mag gaan onderzoeken. Maar nee, de speurtocht leidt hem al snel naar de vurige straatmeid Carmen (Sanguita Akkrum), die zijn relatie en zijn toekomst op losse schroeven zet.
Akkrum spat van het scherm af, het moet gezegd worden. De rest van cast maakt echter totaal geen indruk. Gernandt heeft een goede gemene kop, maar zodra hij iets moet uitbeelden dat bij verdriet of liefde in de buurt komt staat hij gelijk te jammeren als een baby. De film heeft bovendien een scenario dat alle kanten uitschiet. Tel daar een serie drakerige CSI-flashbacks en kluchtige politieclichés bij op en je hebt een hedendaagse bewerking van een klassiek verhaal die de plank aardig misslaat.
Regisseur Jelle Nesna treedt met deze film in de voetsporen van zijn opa, die het verhaal in 1919 in een stomme film verwerkte. De echo van de tragedie klinkt door in de eigenzinnige opbouw en de manier waarop de personages gestaag hun eigen graf graven. Nesna heeft echter teveel concessies gedaan, waarvan opzichtige sponsoring door een energiedrankje en het Rotterdamse jongerenjaar het meest in het oog springen. Carmen van het Noorden is op zijn beste momenten energiek en origineel, maar weet over de gehele linie niet te overtuigen.
No comments:
Post a Comment