Waarom de jonge vrouw haar huis leeghaalt en vertrekt met alleen een rugzak weten we niet. Ook als ze tijdens haar zwerftocht op het erf van een norse Ier belandt, wil ze niet over haar situatie vertellen. Ze maken een afspraak: de vrouw werkt voor eten, maar zodra er vragen gesteld worden gaat ze er vandoor. Het werkt: beiden kunnen maar in beperkte mate gezelschap verdragen.
Het verhaal ontrolt zich traag, maar Antoniak is consequent en gaat niet met de film aan de haal. In een omgekeerde paringsdans draaien de twee personages om elkaar heen. Ierland blijkt de perfecte plek voor een drama over onuitgesproken emoties. Het is een ruw decor, met grimmige bergpartijen, veel wolken en een zwart meer. Maar gestaag lijkt de zoekende ziel van de roodharige vrouw haar plaats te vinden en op te gaan in de herfstkleuren van het landschap. In prachtige beelden registreert de camera van Daniël Bouquet geduldig de minieme veranderingen.
De terughoudendheid van de film leidt tot een beklemmende nieuwsgierigheid. Wat is het verleden van deze twee dat ze deze eenzame afzondering verkiezen boven een leven tussen de mensen? In het oude huisje speelt Antoniak met de verwachting van de kijker. Ondertussen laat ze steeds genoeg van haar personages zien om ze sympathiek te vinden. We zien hun onvolkomenheden en rare gedrag door de vingers terwijl we niets van ze weten. Het leidt tot een boeiende film die zonder veel dialoog de diepste krochten van de menselijke ziel afspeurt.
No comments:
Post a Comment